November 2, 2006 · Posted in: General, In the News
Hunger continues to stalk Pinoys
ALMOST three million Filipino households are experiencing hunger, according to the latest third quarter survey of the Social Weather Stations (SWS).
This number corresponds to 16.9 percent of a projected 17.4 million households in the country who have gone hungry at least once in the past three months — the same record-high number of hungry families registered in SWS’s March 2006 survey.
The SWS also noted that the hunger incidence among Filipinos has been at double-digit levels since the second quarter of 2004, and only eased a bit at 13.9 percent in its June survey this year.
An estimated 800,000 households were added to families which experienced “Severe Hunger” or those who said they went hungry “Often” or “Always” in the last three months, an increase from 3.4 percent in June to 4.6 percent in September.
About 2.1 million households joined those who experienced “Moderate Hunger” — “Only Once” or “A Few Times” — in the last three months. This corresponds to a 12.3-percent increase from 10.3 percent in the previous quarter.
Only Metro Manila households experienced a slight decline in hunger. Elsewhere outside of the capital, hunger was felt the most in Mindanao (from 17.3 percent in June 2006 to 21.3 percent in September 2006), the balance of Luzon (from 10 percent to 14.7 percent), and the Visayas (from 17.7 percent to 19.7 percent).
“Severe Hunger” subsided in Metro Manila (from five percent to 4.6 percent) and Mindanao (from 4.7 percent to four percent), but rose in the balance of Luzon (from one percent to 4.3 percent) while remaining unchanged in the Visayas (six percent).
“Moderate Hunger,” on the other hand, likewise declined in Metro Manila (from 10 percent to 8.2 percent), but increased in the balance of Luzon (from 8.7 percent to 10.3 percent), the Visayas (from 11 percent to 13.7 percent), and Mindanao (from 12. percent to 17.3 percent).
Self-rated poverty, meanwhile, went down in all areas except the Visayas, with 51 percent saying they are “Mahirap” or “Poor” as compared to 59 percent in the previous quarter.
As in previous surveys, SWS also found that poor households are lowering their standards of living through belt-tightening measures to cope with the rising cost of living. This was borne by the fact that despite the increase in the money-cost of living every year, Metro Manila households responded that they only need P10,000 to escape poverty, down from P15,000 in June 2006 to P10,000 in September 2006.
In Mindanao, households also lowered their monthly budget from P6,000 to P5,000 while remaining unchanged at P6,000 in the Visayas. Only in the balance of Luzon did families require a budget increase from P5,000 to P6,000. (To view more tables and the survey mechanics, click here.)
The problem of hunger among Filipino households could be bigger than we think, pointed out Ernesto M. Ordoñez, former undersecretary of agriculture and trade and industry, in an analysis he wrote for i Report early last year.
Revisit his article, “Why are Filipinos Hungry?” where he posits three possible reasons for the growing hunger among Filipinos:
- There’s simply is not enough food — food production not keeping up with our growing population
- High retail food prices that many cannot afford
- Too little income or what income people have for food largely eaten up by inflation
Reread also other PCIJ reports on how people are coping with hunger:
5 Responses to Hunger continues to stalk Pinoys
jester-in-exile
November 2nd, 2006 at 4:37 pm
her royal asinineness, queen of the enchanted kingdom, says that we’re going to have a 6.5% growth next year.
is this at the expense of 2.9 M pinoys hungry… living on P36 a day?
Leo
November 2nd, 2006 at 8:40 pm
Mga posibleng kadahilanan.
1.Mga negosyanteng mapagsamantala at walang awa sa kapuwa na walang iniintindi kung hindi ang kumita ng malaki. suwapang sa salapi. 2. Ang kinagisnan nating kultura na bigas ang pangunahing pagkain, na puwede naman palang mabuhay ang tao na hindi bigas ang kakainin. Puwede pala ang kamote, balinghoy, mais, bayabas, papaya, atis, kamatis, na nagkalat sa mga probinsiya.Pero dumadaing pa rin ang Pinoy na nagugutom sila. Sana matuto rin tayong kumain ng hindi bigas lang.3. Ang kalamidad araw araw na dumadalaw sa atin. 4. Ang mga logging company, ang mga minahan, ang mga illegal fishing..kaya talagang magugutom ang mga pinoy.5. Ang salungatan ng NPA, Muslims,at gobyerno. Kaya tuloy napipilitan ang mga kababayan natin na magsumiksik sa siyudad, dahil baka tamaan sila ng ligaw na bala sa prubinsiya. At ang isa pa ay ang hatak ng salitang pera. Sa Maynila, pag nakadiskarte ka, may pera ka, sa probinsiya kapag umani ka ng 10 sako ng papaya at dinala mo sa bayan, yung benta mo kulang pa sa pamasahe mo papuntang bayan. Sa Maynila yung 20 piraso ng papaya na maibenta mo, malaking bagay na.Sa Maynila talagang gutom ka, dahil wala kang maaakyat na punong bayabas, puno ng papaya, wala kang mahuhukay na kamote, balinghoy, etc. Pero ang mga tao sa probinsiya parang hindi angkop ang salitang nagugutom.. Walang pera sa bulsa, oo, naniniwala ako, pero yung sabihin nating nagugutom, mahirap paniwalaan, siguro dahil tamad siya o ayaw niyang kumain ng kamoteng kahoy, ng saging, ng singkamas, ng kuhol at suso sa ilog. Baka gusto niyang kainin ay hamburger, sandwich, at mga kauri nito.6. Sa huli ang mga nakaupo sa ating gobyerno, masahol pa sa mga buwaya at linta sa gubat.
lutongmakaw
November 2nd, 2006 at 11:17 pm
Filipino going hungry is expected since the government had chosen industrial development rather than putting emphasis in agriculture. Most of the asian nation who were able to succesfully develop their country first develop their agricukture. When you have enought and less expensive food to feed the people, it follows that half of the countrie’s poverty will be solved.
Look at the fertilizer fund mess the Arroyo’s government had done in the 2004 election. Instead of helping the farmers to buy fertizers as input, they have blatantly stolen it to support her candidacy in 2004.
Unless the government gives priority in agriculture and food production, there is no way the Filipino people can be elevated from poverty and hunger.
Ambuot Saimo
November 3rd, 2006 at 5:48 am
Leo, sang-ayon ako sa mga posibleng kadahilanan kung bakit maraming Pinoy ang nagugutom dahil sa KAHIRAPAN. Ito ay dulot ng 5 Ks: Katamaran, Kalikasan, Kurakutan, Kasakiman, at Kasaysayan o K=(K K K K K) o K=K5. (hinanay mula sa pinakamababaw tungo sa pinaklubha)
Ang naunang tatlong K ay madaling masakyan sa sariling kuro ngunit ang huling dalawang pinakalubha ay ma-aring hungkag sa ibang pang-unawa kaya hayaan mong ipaliwanag ko ng bahagya:
Ang karamdaman ng isang tao ay malulutas lamang kung matutukoy ang kadahilanan para lapatan ng kaukulang lunas. Ang Pilipinas sa ngayon ay isang pasyenting malubha ang karamdaman at gagaling lamang kung matutukoy kung anong uring sakit ito at lalapatan ng tamang gamot.
Sa kabu-uhan, ang lumalalang problema ng Pilipinas at mga kauring bansang sinakop ng mga manlulupig ay mai-bebentang natin sa ating “kasaysayan”. Kaya ang ating paghihirap ay malulutas lamang kung ating mapapa-inog pabalik ang mundo sa panahong wala pang mga dayuhang sumalaula sa atin at sulating muli ang kasaysayan.
Sa katunayan, ang sanhi ng umpisa ng kung bakit lumaki ang agwat ng ating lipunan ay nagsimula nang payagan si Legazpi ng mananakop na Espanya na hati-hatiin ang lupain ng Pilipinas ayon sa kanyang kagustuhan. Dahil dito, ang mga masaganang lupaing agrikultural ay napunta kanyang mga sundalo, mga angkan, at mga kaibigan sa pamamagitan ng encomienda. Kaya ang karamihan sa mga Pinoy ay naging trabahador na lamang ng mga ito at uma-asa na lamang sa kahit magkanong suweldo na dahil sa kasakiman ng mga mayayamang may-ari ay napakababa. Tinangkang lunasan ng nabiglang Amerikano ang problema ngunit sila’y nabigo dahil ang ugat nito ay apat na siglong nang lalim kaya sa halip na sila ay tuluyang sisihin sila ay nagdesisyon na ang Pilipinas ay iwanan na lamang.
Nang magsimula ang Rebolyusong-Industrial sa Europa at kupkupin ng Pilipinas ang mga mayayamang ring ito ang mga nagsipagtayo ng mga industriya at kalakalan dahil sa sila lamang ang mayroon mga puhunan. Ulit, dahil sa kasakiman ay kakarampot lamang ang ibinibigay na suweldo sa mga manggagawa sa kabila ng malalaking kita bunga ng pagbilis ng produksyon dahil sa ang mga bagay na dating gawang-kamay ay ginagawa na nang mabilis ng makina.
Sa ngayon, sila ang may-hawak ng humigit-kumulang 80% nang kayamanan ng Pilipinas at kontrolado ang lahat na institusyon ng Pinas maging ang “kapalaran” ng nakakarami: Sila ang nagdidikta kung ano ang kakanin mo, saan ka titira, o ano ang magiging uri ng buhay mo. Ang sitwasyong ito ay magiging palala nang palala habang ang karamihang Pinoy ay walang ginagawa.
Ano ngayon ang ating magagawa? Rebolusyong armado? Nakawin ang kanilang yaman at ipamudmud sa mga mahihirap a’la Robin Hood? Iligpit ang mga ito? Ibigay pa natin sa kanila ang anumang mang natitira sa atin para sumabog ang kanilang mga tiyan at mangatipok? O Ikutin pabalik ang mundo? Lahat nang ito ay hindi angkop o imposible. Ang tanging sagot sa sitwasyong ito ay iisa at simple lamang: “Kung Hindi Kaya, Manggaya” o tapatan ng lakas. Lakas ng mayamang i-ilan kontra lakas ng karamihan sa pamamagitan ng Demo-Kapitalismo. (not to be confused with Democratic Captalism) Imposible? Hindi!!! Papa-ano? Simple lang: Sa Madaling salita gagayahin natin sila. Ito ang pahapyaw:
Sa buong mundo sa kasalukuyan, ang kapitalismo ang siyang naghaharing ideyalismo. Bumagsak na ang kumyunismo at kailanman hindi na ito babangon pang muli. Ang kabuuhan ng kapitalismo ay nakasentro sa negosyo at ang negosyo kailangan ay tao. Kung walang tao walang negosyo. Ang mga mayayamang ito ay lalong yumayaman dahil sa pagtatangkilik ng maraming mahihirap sa kanilang mga negosyo. Dagdag pa, dahil sa kasakiman, pinatay pa nila ang mga negosyo ng mga karaniwang mamamayan sa pamamagitan ng pagpapatayo ng mga malalaking tindahan o mga malls sa buong bansa kaya nagbagsakan ang mga negosyo ng mga maliliit na mgangangalakal.
Kaya ang tanging solusyon ay gayahin sila. Mag-aambag-ambag tayo para makapagtayo ng ating sariling negosyo. Negosyo nila kontra negosyo natin. Nakalalamang tayo dahil tayo ay mayroon nang mahigit na 80 milyong loyal na customers. Hindi ito imposible kung gagawin. Abangan ang iba pang detalye tongkol dito.
INSIDE PCIJ » Despite GNP growth, hunger among Filipinos worsening — SWS
December 20th, 2006 at 6:56 pm
[…] The 2006 SWS surveys, which have hunger ranging from 13.9 percent to 19 percent in the past four quarters, indicate “the emptiness of gross national product (GNP) as an indicator of economic well-being,” observed SWS chair Mahar Mangahas in an analysis he wrote in November. (See related post.) […]